Jak tu nie dziwić się wiktoriańskim krytykom, którzy uważali wspaniałą powieść Emily Brontë za ekscentryczną, a nawet brutalną. Nigdy jeszcze (i chyba nigdy później) taka opowieść o wszechpotężnym, niszczącym uczuciu i zgubnej namiętności nie wyszła spod pióra żadnej kobiety. To dzieło wyobraźni czerpiącej z mitycznego świata posępnych i wietrznych wrzosowisk Yorkshire; to również dzieło niewinności - bowiem autorka przedstawia w nim zło w czystej postaci, jakie nie zdarza się w świecie ludzi. wartość artystyczna Wichrowych Wzgórz stawia tę powieść w rzędzie arcydzieł literatury.

Despotyczny kapitan Ahab, wyrusza na statku Pequod, aby polować na kaszaloty. Kieruje nim szaleńcza rządza zemsty na legendarnym władcy oceanów - Moby Dicku - najgroźniejszym z wielorybów, który okaleczył wielu marynarzy, a samego dowódcę okrętu pozbawił kończyny. Przebieg wyprawy relacjonuje Izmael, młody marynarz, który zaciąga się na statek, aby poznać tajniki wielorybnictwa i zwiedzić świat.

Prócz tego uważał iż w tym wielorybniczym rzemiośle odwaga jest jednym z głównych artykułów składających się na wyposażenie okrętu, podobnie jak chleb i wołowina, i że nie należy jej trwonić lekkomyślnie.

Ale to nie jedyny kontekst powieści, łączy ona w sobie różne style i konwencje, m.in. powieść przygodową, literaturę naukową, dramat, oraz rozważania filozoficzne.

Głęboka warstwa filozoficzna ukazuje walkę między uczuciami a rozsądkiem, między wolą a przeznaczeniem. Zmusza do zadawania sobie niełatwych pytań i szukania prawd o ludzkim życiu.

Czy człowiek ślepo dążący do realizacji swoich pragnień nie staje się tylko igraszką losu?